Jeroen Blok,1976 

Ondanks de uiteenlopende schilderkundige en thematische onderwerpen die Jeroen Blok (1976) onder handen neemt, variërend van abstract materiaalonderzoek tot series waarin figuratie en abstractie elkaar in een spannende balans houden, is zijn handschrift voor degene die zich in zijn oeuvre verdiept zeer herkenbaar.
Een seriematige aanpak is typerend voor zijn werkwijze evenals een evident plezier in het experimenteren met technieken en materialen, resulterend in onconventioneel gebruik van collagetechniek, intrigerende gelaagdheden en de narratieve beeldtaal. Werkwijze en gekozen thematiek getuigen van een behoefte aan volstrekte autonomie, en een mate van onaangepastheid, tegendraadsheid en eigenzinnigheid. En als ik zou zeggen dat Blok bevlogen of gedreven is, is dat een understatement: bezetenheid komt eerder in de buurt. Anders gezegd een enorme innerlijke drive, of, zoals dat in het Duits zo mooi gezegd kan worden: kunst maken ‘aus innere Notwendigkeit’, omdat je niet anders kunt. Dat uit zich in een enorme werklust en productie. Daarnaast kenmerkt zijn werk zich door een op z’n minst kritische houding, een commentaar op wat zich in wereld afspeelt en de sociale cohesie. Dit gaat gepaard met een groot verlangen naar vrijheid, een verzet tegen elke vorm van betutteling of beteugeling. Zo duiken in het recente werk van Blok geregeld de mens als kleine en nietige wezens op, die zich gewonnen geven of zich los trachten te maken van het stramien, op weg zo lijkt het. De resultaten zijn gedurfd, dan weer ingetogen en poëtisch. Zelf zegt hij over zijn werk: ‘Mijn schilderijen en tekeningen laten zich het best lezen als werk waarin waarneming, vrije interpretatie en beeldvorming elkaar opzoeken.